Z serii "Herosi"- opowiadanie XXI - PRZYJMUJĘ WYZWANIE!

+Percy+

Nagle usłyszeliśmy przeraźliwy pisk opon.
- Chyba wrócili- wymamrotał Frank.
- Chodźmy zobaczyć!- zawołała Piper i ruszyła szybkim krokiem w kierunku tego jazgotu.
Wszyscy poszliśmy za nią. Wyszliśmy za bramę i stanęliśmy na chodniku. Leo kulił się przy drzewie Thalii, teraz pilnowanym przez smoka.
Ann zmarszczyła czoło.
- Samochodem?
- No wiesz... Piper też kiedyś ukradła samochód...-wyszczerzyłem zęby w uśmiechu do córki Afrodyty.
- Zamknij się!- usłyszała to.
Z małego, poskładanego z różnych części volkswagena wyślizgnęła się piękna postać Kalipso. Długie, karmelowe włosy, szczupła sylwetka, biała sukienka... Poczułem na sobie stalowe spojrzenie Annabeth. Potem z pojazdu wytoczył się Jason. Chciało mi się z niego śmiać- szrama na policzku, przekrzywione okulary, rozczochrane włosy i to zataczanie się, wyglądało, jakby przeżył niezłą masakrę. Następnie z tyłów wyślizgnęła się Hazel w nie lepszym stanie niż syn Jupitera.
- Jason!- wrzasnęła Piper na jego widok i zaraz do niego podbiegła.
Frank podszedł szybkim krokiem do swojej dziewczyny.
Kalipso uniosła brwi, ziewnęła, przeczesała rękę włosy i wyciągnęła walizkę z dymiącego bagażnika, po czym ruszyła w naszym kierunku.
Czułem wstyd i upokorzenie oraz skrępowanie, między innymi dlatego, że była tu tez Annabeth... Ach, gdyby nie ona jakoś łatwiej by się to potoczyło.
- Kalipso-zadudnił Chejron, nagle się przy mnie pojawiając- Miło cię widzieć!
- Wzajemnie-odparła uprzejmym głosem nimfa.
- Cześć- spojrzała w naszą stronę z jakimś dziwnym odczuciem w oczach.
- Cześć- dopowiedziała trochę zbyt zaborczo Ann, łapiąc mnie za rękę.
- Hej...- bąknąłem, czując się jak idiota.
- Chodź, zaprowadzę cię do twojego pokoju- mówił centaur.
- Dziękuję, ale sama trafię- odparła, uśmiechając się grzecznie.
- No dobrze...- potaknął ciut zmieszany Chejron.
Dziewczyna ruszyła w kierunku Leona.

^Kalipso^

- Hej- powiedziałam odważnie, zatrzymując się przed NIM.
ON przełknął ślinę i do mnie podszedł.
- Hej... M-miło cię widzieć...-odpowiedział niepewnie. Cała jego pewność siebie prysła jak bańka mydlana. Ha!
- Bez wzajemności- odrzekłam spod przymrużonych powiek.
Przez chwilę patrzyliśmy się na siebie. Aż w końcu westchnęłam.
- Kalipso czy my...-pytał.
- Nie-przerwałam.
- Ale może...
- Nie.
- Może spróbu...
- Nie.
- A co ty na...
- Nie.
- A gdybym...
- Nie.
- A jeśli...
- Nie.
Chłopak przełknął ślinę.
- Z-zrywasz... ze mną...?- wyjąkał, a w jego oczach pojawiło się przerażenie.
Zaśmiałam się cicho.
- Nie, mechaniku. Daj mi trochę czasu- delikatnie pogłaskałam go po głowie i szybko odeszłam. Po drodze, stojąc tuż przy bramie odwróciłam się i krzyknęłam- pamiętaj, że cię nienawidzę!
Może mi się zdawało, ale Valdez chyba się uśmiechnął.

@Sharnon@

Znajdowaliśmy się w opłakanym stanie.
- Kim wy w ogóle jesteście?!- wychrypiał mój towarzysz, drżąc i kaszląc.
- Kim jesteśmy?!- powtórzyła ta najwyższa.
- Jestem Hekate, boginią magii!- ryknęła kobieta w szkarłatnej sukni.
- Jestem Nike, boginią zwycięstwa!- zawyła gniewnie kobieta ze skrzydłami na plecach.
- Jestem Nyks, bogini nocy i mroku!- zawołała grzmiąco najwyższa z nich.
Kwas szczypał i piekł, z oczu leciały mi obficie łzy, zamazując niemal cały obraz. Bałam się. Nic z tego nie rozumiałam; byłam totalnie zdezorientowana.
- Macie... nas... zostawić...- wycharczał Jack.
- Nie będziesz nam rozkazywać!- wrzasnęła Nyks.
- Kim ty właściwie jesteś?!- syknęła Hekate.
- Och, to proste: on jest NIKIM! Urodził się i umrze. Wszystko co dokona i tak zostanie zapomniane. Mało kto o tobie usłyszy albo nikt- oznajmiła dobitnie Nike.
- Jesteś bezużyteczny!- dorzuciła bogini magii.
- Jesteś najgorszym z dzieci Posejdona!- warknęła bogini nocy.
- Nawet cyklopy są lepsze: one chociaż COŚ potrafią!- kpiła Hekate.
Cała trójka bogiń zaśmiała się, aż niebo łączyło się z ziemią.
- Jack-wycedziłam przez zaciśnięte zęby-Nie słuchaj ich... Jesteś... silny... Uwierz...
- Wierzę-szepnął i podniósł odważnie głowę.
- Zostawcie nas w spokoju!- krzyknął syn Posejdona do bogiń.
Upiorne kobiety przestały się śmiać i spojrzały na niego.
- Patrzcie no... Też mi wojownik...- wymamrotała Nyks.
- Dość pogaduszek! Jak chcecie umrzeć?- spytała Nike.
- W cierpieniu!- zaproponowała Hekate.
- Napuśćmy na nich bazyliszki!
- Drakony!
- Gryfy!
- Smoki!
- Hydry!
- Trupy!
- Niech powybijają się nawzajem!
- STOP!- ryknął Grek. Harmider ucichł, wszyscy spojrzeli na niego.
Próbowałam coś powiedzieć, ale dostałam ataku duszącego kaszlu.
- Mam lepszą propozycję na śmierć!- zawołał Jack.
"Nie!!! Oszalałeś?!"- chciałam wrzeszczeć, ale zaczęłam kaszleć. Gdzieś w oddali Ness coś krzyknęła, ale nie zrozumiałam.
- No, słuchamy-mruknęła Nyks, zmrużając coś przypominające oczy-Podaj swoją propozycję, herosku.
 - Stanę z wami do walki. Jeśli przegram, czyli umrę to mam prawo do ostatniego życzenia, a wy macie obowiązek je spełnić. Jeśli wygram-uwolnicie nas stąd.
Mówił głośno, twardo i wyraźnie; nie wiem skąd on brał w sobie tyle siły. Boginie przez moment się naradzały, rozmawiały, a po chwili wyraziły jednoznaczną decyzję:
- Przyjmujemy twoje wyzwanie!
- Ja również przyjmuję wyzwanie-uśmiechnął się pod nosem, wyciągając z pochwy srebrny miecz.
- Jack...-wykrztusiłam-Co... ty... robisz?...
Spojrzał na mnie. W jego dziwnych oczach lśniła determinacja, siła i ponurość.
- Nie martw się-odparł-Wygram.
- I żadnej pomocy z zewnątrz!- zawołała Nike.
- Jasne- potaknął.
Boginie zmniejszyły się do ludzkich rozmiarów. Hekate stała się miniaturą siebie. Wyciągnęła złotą włócznię. Nike, czarnowłosa dwudziestokilkulatka z czarnymi skrzydłami wyciągnęła zza pasa miecz. Z kolei Nyks stała się wysoką, młodą dziewczyną, kojarzącą się z trupem: przeraźliwie biała cera, długie czarne włosy lekko falowane, czarne oczy bez białek. Wyciągnęła sztylety, bardzo podobne do moich. W gardle miałam wielką gulę. Cała się trzęsłam. "Nie, nie, nie... To niemożliwe..."-myślałam.
Nagle zorientowałam się, że Nessie stoi obok mnie. Córka Zeusa ścisnęła mnie za rękę i rzuciła jedno z TYCH spojrzeń, Odwzajemniłam i uścisk, i spojrzenie.
- A więc walczmy-syknęła Nyks.
- I niech wygrają najlepsze!- dodała Nike, a w jej oczach zapłonął dziki blask.
Zaraz, zaraz... Podobny wyraz oczu miał Jack: podobna zaciętość, podobna odwaga, podobna determinacja, ten błysk w oku. Czy... nie, to głupie. Bardzo głupie. Nike nie może być spokrewniona z Jackiem. Nie ma mowy. To... niemożliwe.
Na herosa rzuciły się trzy boginie. Na moment chłopak odzyskał pełnię sił fizycznych. Siekł, atakował, pchał i bronił się. Skakał, biegał, uchylał się jak prawdziwy mistrz. Przebijał chyba nawet Ness lub Percy'ego. Nike czasem latała, by zadać cios z góry, ale on szybko się uchylał. Zwykle trzymał się na tyłach, odskakując i broniąc się. Raz po raz przypuszczał atak. Przecinał materiał szat, bronie zderzały się z przeraźliwym zgrzytem, ale nie zdążył jeszcze żadnej z bogiń zranić. Był to bój śmiertelny. Trzymałam za niego kciuki.
Nagle Nyks się wycofała. Uniosła sztylet i, mrużąc oczy, chyba celowała. Nike i Hekate walczyły z nim. Walka z dwoma boginiami pochłonęła go bez reszty. Siekł, atakował i pchał. Był w swoim żywiole. Walczył lepiej niż jakiekolwiek dziecko Marsa czy Bellony. Jednak niepokoiła mnie Nyks. Ona coś knuła.
I wtedy...
Moje oczy nie zdążyły zarejestrować tego, co się wydarzyło. To było takie szybkie!
W każdym bądź radzie:
Nyks rzuciła sztylet prosto w serce walczącego herosa. Nike i Hekate tak walczyły, że był on w idealnej pozycji. Sztylet mknął z prędkością szybszą niż sto kilometrów na godzinę. To był tylko srebrny pocisk, cichy świst. Jednak Ness to zauważyła. Dziewczyna, wyjąc: "NIEEEEE!!!" skoczyła, prosto między Jacka i lecącą broń. Wszystko i wszyscy zamarli. Wstrzymano oddechy.
- Nessie?- szepnęłam, choć w tej ciszy mój szept był jak krzyk.
Córka Zeusa stała prosto jak drut. A potem ugięły się pod nią kolana i upadła na twarz. Gdy upadała dostrzegłam jeden, mały detal: ostrze sztyletu wystawało z jej ramienia.
Oznaczało to jedno:
Sztylet przebił jej ramię na wylot.
W chwili, gdy Greczynka upadła, niebo rozjaśniła błyskawica, a potem po niebie przetoczył się dudniący, huczący grom (nie chodzi o psy, które, w tym momencie zniknęły).
Właśnie w tym momencie z nieba zstąpiła Wielka Trójka bogów:
Zeus, Pluton i Posejdon.
Uzbrojeni.
Rozzłoszczeni.
Gotowi do walki.   

Przez niebo przeszła błyskawica.
Gdzieś w oddali zaszumiało wzburzone morze.
Ziemia się zatrzęsła.
Rozpoczęła się walka: bogowie kontra boginie.
Wyzwanie przyjęte.