Z serii "Herosi"- opowiadanie XII - ZNAMIĘ

-Nessie-

- Widzisz to, co ja?- poruszyłam się.
- Zależy co widzisz- wzruszyła ramionami Ruda.
- Torbę. Paczkę Plecak- odparłam.
- Zdecyduj się- wycedziła.
- Ale widzisz to?- zaczynałam się niecierpliwić.
Zatrzymałyśmy się, chwila pauzy, Sharnon mrużyła złote oczy wpatrując się przed siebie.
- Tak- kiwnęła głową.
Stałyśmy w milczeniu.
Jakieś sześćset metrów przed nami, na jakimś wzgórzu stał na stoliku drobny, prosty, czarny plecak. Przy marmurowym stoliku znajdowało się kilka posążków orłów z łbami smoków wielkości kucyka.
- To co robimy?- spytałam, przystępując z nogi na nogę.
Moja towarzyszka westchnęła.
- Chodź- rzuciła jedynie i ruszyła przed siebie.
Przez moment stałam idiotycznie, a po chwili podbiegłam do niej.
- Chcesz tak po prostu tam pójść?- z trudem utrzymywałam jej tempa.
- Tak.
- A... a jeśli nas ktoś zaatakuje? Coś ożyje? A może bogowie...
- Och, czy ty nie masz przypadkiem paranoi? Daj spokój, zeusowa córuniu, tu nic nam nie grozi! Tu nikogo nie ma oprócz nas, lawy, plecaka i nas- odrzekła lekceważąco.
Z przyjemnością bym ją teraz udusiła, ale jako samotniczka jeszcze gorzej bym sobie dawała radę. Przygryzłam wargę, niemal do krwi i szłam tuż obok niej.
Byłyśmy już bardzo blisko. Ledwo parę kroków. Kamienne figury-strażnicy wspaniale się prezentowali; przyprawiali nawet o dreszcz przerażenia. Moja towarzyszka zmarszczyła czoło... Czy... Ale to chyba... TAK! To nie był stolik, tylko ołtarz! Pośrodku niego znajdowała się rurka wypuszczająca wodę, obok jakiś włącznik... Mogliśmy się z kimś skontaktować za pomocą iryfonu! Nie było nikogo, na kim by mi tak straszliwie zależało, ale przyjemnie byłoby usłyszeć głosy moich kumpli, znajomych...
- Stop- Sharnon wyciągnęła rękę, zatrzymując mnie.
- Co?- prychnęłam.- Czyżby nasza Pani Odważna się czegoś zlękła?
- Zamknij się i wyciągnij miecz- nakazała.
Przez krótki moment kwestionowałam to, ale ostatecznie wyciągnęłam miecz. Zawsze mogłabym poobcinać jej palce, no nie?
Na chwilę zapadła cisza, głucha i złowroga. Napięłyśmy mięśnie, trwając w tym strasznym milczeniu. Już chciałam coś powiedzieć, gdy nagle...
ŁUP!
TRACH!
ARRRGH!!!
Straszliwa siła, przeraźliwy huk ogłuszającego ryku odrzuciło nas w tył. Potoczyłam się po parzącej ziemi, czując ból i pieczenie, dociskając do siebie Smoka, mój miecz. Słyszałam trzaskanie, ciche tąpnięcia i zirytowane powarkiwania. Leżąc na płask i wstrzymując oddech, czując płonące powietrze na policzkach uniosłam głowę.
Posągi ożyły.

+Sharnon+

Paskudy krążyły to tu, to tam, węsząc tymi swoimi nozdrzami i mrużąc żółte, przebrzydłe ślepia, raz na jakiś czas otrzepując się z kamiennego pyłu. Było ich... dwa, cztery... sześć, cała szóstka potworów. Mimowolnie zadrżałam. Bestie wprawiały mnie w przerażenie... Ja tego nie pomyślałam!
Zacisnęłam palce na nożach.
"Na trzy Sharnon. No, już!"- pomyślałam.
Raz...
Dwa...
- TRZY!- wrzasnęłam na głos, wyskakując w powietrze jak z procy.
Uniosłam w dwóch rękach swoje krótkie noże bojowe- mogłam nimi i atakować i rzucać, co było bardzo wygodne. Miałam ich jeszcze kilka, w spodniach (nie pytać jak je tam mieściłam!). Jeden z ożyłych posągów zaatakował z lewej, obracając ku mnie łeb i otwierając dziób. Wzięłam zamach i rzuciłam jednym z moich ostrzy prosto w żółte oko. Trafiony zawył z bólu i upadł koło leżącej Nessie. Pozostałe przypuściły na mnie atak.
- Nessie! Nessie! Załatw go, na co czekasz?!- ryknęłam, przekrzykując skrzeczenie posągów.
Błysnęła srebrzysta klinga, rozległ się dźwięk podobny do wyciskania bardzo wielkiego pryszcza i ciche tąpnięcie oderwanej i toczącej się głowy potwora. Zanim zdążyłam się obejrzeć ten zamienił się w kupkę proszku.
- Świetnie!- wydyszałam z ciężkim uśmiechem.
Czarnowłosa skoczyła mi na pomoc, tnąc, siekając, dźgając i atakując rywali z niezwykłą zręcznością. Jednemu odcięła skrzydła, drugiemu przebiła pierś mieczem, ciągnąc w dół i powodując, że klinga jej miecza zabarwiła się na złoto.
Super. Zostały jeszcze trzy.
Ness toczyła z jednym zajadłą walkę, skacząc i podskakując, próbując go zabić.
Mnie atakowały dwa.
Zlana potem, z wyostrzonymi zmysłami, na napiętych mięśniach i drżących ze zmęczenia rękach walczyłam zajadle.  

Ha!
Posiekałam jednego, robiąc parę cięć na klatce piersiowej, a następnie rzucając mu nożem w gardło. Ostrze przeszło na wylot. Kątem oka dostrzegałam, że moja... yhm, KOLEŻANKA, też całkiem sobie nieźle radzi (tego też nie pomyślałam!). Mój obecny przeciwnik był jednym z najtrudniejszych. Ociekałam potem, członki mi drżały, ale uporczywie atakowałam, błyskając złotymi oczami i prosząc Plutona o siłę, o jeszcze krztynę siły, ćwiarteczkę, maleńką cząsteczkę...
Nessie zatopiła ostrze we łbie przeciwnika. Na moment nasze oczy się spotkały, jej wargi wykrzywił się w uśmiechu, uniosła klingę i już uniosła nogę by pomóc mi z tym posągiem...
AAAAAAAAAAAAAAAACH!!!!!!!!!!!!
Oślepłam.
Ból.
Ciemność.
Mrok.
Ból.
Samotność.
Pieczenie.
Swędzenie.
Krzyk.
Trzask trzęsienia ziemi.
Ból.
Samotność.
Cierpnie.
Wysiłek ponad moje siły.
Czerń.
Ojcze, gdzie jesteś?
Czyżbym była w Tartarze?
Kwas siarkowy mnie dusi...
Kwas rozrywa moje ciało na kawałeczki...
Drobne, drobne, bardzo drobne kawałeczki.
------------------------------------------------------------------
Ta, następny rozdział. W końcu! Wiem, ostatnio nie zaglądałam. Sorry... W weekend spróbuję coś dodać. Mam nadzieję, że się podoba.